Daha yirmilerinde olan birisi olmama rağmen, en azından beynimin hatırladığı kadarıyla, bir yirmi sene kadar geriye gidip şu güne doğru gelirken mazide kalmış birkaç insan dikkatimi çekiyor geçmişimde. Bırak facebook u, şu an yolda görsem birkaç defa yüzüne bakmam lazım hatırlamam için. Adları unutulmuş, soyadları unutulmuş, sima olarak geçmişte canlanmış, geçmişte kalmış, bir alay insan... Bir şekilde kopulmuş, işte anasınıfından ilkokula geçilirken kontak kopmuş; ilkokuldan ortaokula geçerken telefonları alınmamış, alınmış olsa bile aranmamış; bir alay kursa gidip oradan tanışılan insanlar unutulmuş; sürer gider bu liste... İlla ki birşey çıkmış, illa ki aranmamış ya da aranılmak istenmemiş.

Onlarca insan, onlarca yüz... Eski kız arkadaşlarımdan falan bahsettiğim yok, hatta doğru düzgün saymıyorum bile onları kız arkadaştan... Ne bileyim, anasınıfındaydım, sınıfta durmadan liderliği kapıştığım Bahadır diye birisi vardı. Aslında en iyi arkadaşımdı sınıftaki, ama durmadan bir liderlik kavgasına girerdik. Sınıfın geri kalanına sorardık, oylamayla hep bahadır kazanırdı. Gocunmazdım da. Nasıl bir karakterse benimki, liderliğe oynuyormuşum o yaşta. Şimdi olsa anca büyük bir sorun çıkacak da anca ipleri elime alırım. Mesela uzun amerikan traşı vardı bahadırın, onu hatırlıyorum. Esmer kumral, kara kuru birşeydi. Ne oldu kimbilir? Nerede şimdi? Öldü mü kaldı mı?

Sonra mesela yazlık arkadaşım Mert vardı. Onu daha iyi hatırlıyorum aslında. Mert popülerdi, ailesi de tanınıyordu şehirde. Babasının bir deri fabrikası vardı, sonradan yangın çıktı vesaire vesaire. Yandı mı, yaktılar mı, yoksa bile bile kendileri mi kundakladı bilinmez ama benim aram mertle de bozuldu. Yani bozuldu demek olmaz, görüşmeyi kestik aniden. İşin aslı mert pislik bir herifti. Benden bir yaş büyüktü, niyeyse arada bana büyüklük taslardı. Önce bi kavga patırtı çıkardı aramızda, sonra ben küser eve kaçardım. 20 dk sonra kapıda biterdi. Hadi bütün kırgınlık dargınlık küfürleşme biterdi atlanır bisikletlere yeni maceralara kapılınır... Ne oldu şimdi merte? Nerededir, ne yapar? Evlerinin üstünde artık satılık yazıyor, nereye gitti kimbilir? En son görüşmemizde evlerinde birşeyi elimden kaydırıp yere düşürmüştüm. Şimdi çin pazarında çok ucuza satılan stres toplarındandı. Hani yok mu iki tane top, bir avucunda çeviriyorsun, döndürdükçe içinde öküz çanı gibi birşey çıngırdıyor. Onların işlilerinden birşeydi kırdığım, gerçi o zamanlar tabi o alet nereden gelmiş kimbilir, türkiyede yok daha ondan. Annesi falan sinirlenmişti bana, onu hatırlıyorum. Dev gibi bir evleri vardı, ya da biz küçüktük bize büyük geliyordu. O kırdığım stres topundan sonra mert bana abi sen bi git, annem sinirlendi dedi. Gittim ben de, gidiş o gidiş. Bir daha görüşmedik. Lan ne materyalist aileymiş. Pis.

Bunlar öyle bir anda aklıma gelenler. Liseden ayrıldım, bir baktım sınıfın yarısı üniversiteye bile gitmiyor. Üniversite bize başlamış, bunlar lisedeki kafada aynen devam ediyorlar. 18 kafası. Sorsan görüşmek istiyor musun onlarla, aman allah korusun. Üç beş kişi kaldı o lise tayfasından, onlarla da internetten konuşuyoruz. Bayramdır seyrandır aradığımız ettiğimiz yok birbirimizi. Bu kopmanın sebebi de farklı yerlere, farklı ülkelere gitmiş olmaları; belirli sebeplerle. Onlar aramıyor ben aramıyorum, arada facebooktan "Bakın lan ne komik bir video" diye birşeyler gönderiyorum "Hehe" yazıp altına gördüm izledim gibisinden yorum yapıyorlar. Bokumu iç facebook.

Geldik şimdiye. Hayatımda yeteri kadar elenmiş, artık eleği de asmış olduğum kimi insanlar var. Ben bunları kaybetmek istemiyorum. Ne bileyim, bana bir bahadır olmasınlar, bana bir mert olmasınlar. Hele bana bir lise sınıfından biri hiç olmasınlar. Kaybedilmeyecek kadar iyi insanlarla olalım efendim. Arayacam, valla da billa da arayacam, söz. Şeref sözü. Ama karşılık da isterim ha!